Si Labaw

Noong araw na pinanood namin ang dulang Labaw Donggon, wala akong masyadong inaasahan dahil wala akong masyadong narinig tungkol dito at sa kuwento niya. Ang iniisip ko lang noon ay sana nagdala ako ng dyaket dahil nalaman ko lang nung araw na iyon na nasa labas lang iyong dula.

Ang una kong impresyon sa dula ay kaunting pagkagulat sa kaibigan ni Labaw Donggon dahil pinakilala niya ang kaniyang sarili bilang si Labaw, at noong oras na iyon naniwala naman ako. (Kaya sa unahan ng dula medyo naguluhan ako kung sino talaga si Labaw Donggon) Napasigla niya ang pag-intay bago magsimula talaga ang kuwento, at hindi ko masyadong napinsin na gutom ako nung gabing iyon dahil hindi pa ako nakapag-hapunan.

Napakaganda ng presentasyon ng dula. Ang mga props at kasuotan ng mga tauhan ay nakapag-gawa ng kakaibang atmospera at parang angkop talaga sa tagpuan ang mga ito. Naramdaman ko talaga ang paghahakot na napadala ako sa ibang lugar at panahon dahil sa stage presentation nila. Para sa akin, dito talaga ang lakas ng dulang Labaw Donggon.

Ang isa pa na nagustuhan ko ay ang musika. Ang paghalo nila ng katutubong tunog at mga modernong instrumenta kagaya ng electric guitar ay gumawa ng mga nakakaibang pakiramdam para sa mga sitwasyon. Isa dito ang musika sa unang labanan ng Aswang at ni Labaw Donggon. Nakapupukaw ang eksenang ito dahil sa choreography at dahil sa paggamit ng gitara para mas nakakabahan ang mga nanonood para kay Labaw.

Kaya lang, mayroon ring mga kahinaan ang dula, at dito ang kuwento nito at ang mga tauhan. Ang tauhan ni Labaw ay mababaw sa kanyang paghanap ng mga babae at paulit-ulit lang ang mga ginagawa niya na may kaunting kaibahan lamang tulad ng sinong nilalaban niya. Alam ko naman na hindi sa "moral lesson" ang mga kuwento, pero para sa aking napakababaw ng paningin nito sa mundo at parang wala akong nakitang kakaibang perskeptibo o naranasan dahil sa dulang ito.

Mas nagustuhan ko ng kaunti ito noong nalaman ko isa itong epiko, dahil ganito naman ang mga istruktura ng mga epikong tagalog, at nung pinaliwanag sa aking ng isa kong kaibigan ang mga simbolismo da dula kagaya ng tatlong babaeng Luzon, Visayas at Mindanao. Nakita ko kung bakit importante na masama silang lahat ni Labaw Donggon. Dito ko medyo naintidihan ang nais ng kuwentong ito, pero hanggang ngayon hindi ko pa rin masyadong masabi na nagustuhan ko ang kuwento niya.

Pero maliban dito, masaya naman ako na nakaranas ako ng isa pang Pilipinong dula kagaya ng Sintang Dalisay na naponood ko noong unang semestre. Isa siyang sining na hanggang ngayon nandito pa at nakikita talaga ang kultura ng Pilipinas, at pinahalagaan kong nakakita ako nito dahil inaamin kong hindi ako madalas na nanonood ng mga sining Pilipino.